સોનેરી કિરણોની મબલક મિલકત જોઈ
લોકો જોને સાચોજૂઠો વહેમ કરે છે
રોજ મઝાની સાંજ નામનો ચેક લખીને
સૂરજ એના ભાગનો ઈન્કમટૅક્સ ભરે છે.

સુરજ પાસે નથી જ કાળું નાણું, એની સાબિતીઓ કોણ જઈને લાવે
નથી નોકરી ધંધો તોય આટઆટલી મિલકત ક્યાંથી આવે
આવાં-તેવાં મ્હેણાં-ટોણે, દરિયામાં ડૂબીને સૂરજ ચોમાસામાં ખૂબ ઝરે છે

સૂરજ એના ભાગનો ઈન્કમટૅક્સ ભરે છે.

સૂરજ ગાંધીવાદી, પ્હેરે અજવાળાની ખાદી, એની રોજનીશીનું સત્ય જ કાફી
મિલક્ત કરતાં બમણો વેરો ભરે છતાંય કરવેરામાં નહીં છૂટ કે માફી
સૂરજને જો રિબેટ દેવા ધરતી, ચંદા, તારા એની આજુબાજુ ગોળ ફરે છે

સૂરજ એના ભાગનો ઈન્કમટૅક્સ ભરે છે.

સૂરજ તો શું, આખેઆખા આભની બૅલેન્સશીટ થાય છે રોજેરોજની ટૅલી,
ટૅલી થાવામાં કારણમાં અંતરનો રાજીપો, અહીંયા નથી કોઈની મુરાદ મેલીઘેલી
આભના પેલા મેહેતાજીને લઈ આવો કે અહીંના લોકો ગોટાળાને પ્રેમ કરે છે

સૂરજ એના ભાગનો ઈન્કમટૅક્સ ભરે છે.

 – મુકેશ જોષી

કહે ટમેટું મને ફ્રીજમાં બહુ લાગે છે ઠંડી,
દૂધીમાસી, દૂધીમાસી, ઝટ પ્હેરાવો બંડી.

આના કરતાં હતાં ડાળ પર રમતાં અડકોદડકો,
મીઠ્ઠો મીઠ્ઠો મને લાગતો એ સવારનો તડકો.

અહીંયા તો બસ ઠંડી, ઠંડી અને બરફનાં ગામ,
કોણે ફ્રીજ બનાવ્યું ? જેમાં નથી હૂંફનું નામ.

ત્યાં દરવાજો ખૂલ્યો ફ્રીજનો લેવા માટે ઘારી,
મૂળાભાઈએ ટામેટાને ટપાક્ ટપલી મારી.

દડદડ કરતું ગયું ટમેટું છેક ફ્રીજની બ્હાર,
બારીમાંથી સૂરજ જોયો, નથી ખુશીનો પાર !

ત્યાં નાનાં બે કિરણો આવ્યાં રમવા અડકોદડકો,
કહે ટામેટા રાજ્જા, પ્હેરો મીઠ્ઠો મીઠ્ઠો તડકો !

 – કૃષ્ણ દવે

સૂરજની ફાઈલમાં અંધારું વાંચીને તમને કાં લાગે નવાઈ ?
આ તો ઘુવડનો વહીવટ છે ભાઈ !

કોયલના ટહુકાના ટેન્ડરનું પૂછો છો ? એ લટકે અધ્ધર આ ડાળે,
‘કા-કા’ કરીને જે આપે સપોર્ટ એવા કાગડાની વાત કોણ ટાળે ?
જાવ જઈ સમજાવો સુરીલા કંઠને કે મૂંગા રહેવામાં મલાઈ.
આ તો ઘુવડનો વહીવટ છે ભાઈ !

પાડી પાડીને તમે પાડો છો બૂમ, પણ તમ્મારું સાંભળે છે કોણ ?
દુર્યોધન દુ:શાસન હપ્તે મળે છે ને ગિફટમાં મળે છે પાછા દ્રોણ !
ઊધઈની સામે કાંઈ લાકડાની તલવારે લડવાની હોય ના લડાઈ.
આ તો ધુવડનો વહીવટ છે ભાઈ !

રેશનની લાઈનમાં ઊભેલી કીડી ક્યે ટીપું કેરોસીન તો આપો,
પેટ તો બળે છે હવે પંડ્યનેય બાળવું છે લ્યો આ દિવાસળી, ને ચાંપો.
ઈ બ્હાને તો ઈ બ્હાને આ અજવાળા સંગાથે થોડીક તો થાશે સગાઈ.
આ તો ઘુવડનો વહીવટ છે ભાઈ !

– કૃષ્ણ દવે

થોડો બાવળને આવ્યો કંટાળો –
ઑફિસમાં બોલાવી સુઘરીને પૂછ્યું કે કેટલોક બાકી છે માળો ?
થોડો બાવળને આવ્યો કંટાળો

‘સુઘરી’ કહે કે સાહેબ પોતાનું ઘર છે કાંઈ બિલ્ડરની જેમ થોડું બાંધીએ ?
એક એક તરણાની રાખીએ ડિટેલ, એને જાતમાં પરોવીએ ને સાંધીએ,
વ્હાલસોયાં બચ્ચાંનો હોય છે સવાલ એમાં સ્હેજે ના ચાલે ગોટાળો !
થોડો બાવળને આવ્યો કંટાળો

ધોધમાર ધોધમાર વરસે વરસાદ તોય છાંટાની લાગે ના બીક,
ફલૅટની દીવાલ અને ધાબાં જોયાં છે એક ઝાપટામાં થઈ જતાં લીક,
રેતી સિમેન્ટમાં હેત જો ભળે ને તો જ બનતો આ માળો હૂંફાળો !
થોડો બાવળને આવ્યો કંટાળો

ક્વૉલિટી માટે તો ધીરજ પણ જોઈએ ને ? બાવળ કહે કે ભાઈ ‘ઓકે’,
ચોમાસું માથે છે એટલે કહ્યું જરાક જાવ હવે કોઈ નહીં ટોકે,
ખોટું ના લાગે તો એક વાત કહી દઉં કે –
આ ઊંધા લટકીને જે પ્લાસ્ટર કરો છો, એમાં થોડીક શરમાય છે આ ડાળો !
થોડો બાવળને આવ્યો કંટાળો

 – કૃષ્ણ દવે

આ સઘળાં ફૂલોને કહી દો યુનિફોર્મમાં આવે,
પતંગિયાઓને પણ કહી દો સાથે દફતર લાવે.

મન ફાવે ત્યાં માછલીઓને આમ નહીં તરવાનું,
સ્વિમિંગપુલના સઘળા નિયમોનું પાલન કરવાનું.

દરેક કૂંપળને કમ્પ્યુટર ફરજિયાત શીખવાનું,
લખી જણાવો વાલીઓને તુર્તજ ફી ભરવાનું.

આ ઝરણાંઓને સમજાવો સીધી લીટી દોરે,
કોયલને પણ કહી દેવું ના ટહૂકે ભરબપ્પોરે.
અમથું કૈં આ વાદળીઓને ઍડમીશન દેવાનું ?
ડૉનેશનમાં આખ્ખે આખ્ખું ચોમાસું લેવાનું.

એક નહીં પણ મારી ચાલે છે અઠ્ઠાવન સ્કૂલો,
આઉટડેટ થયેલો વડલો મારી કાઢે ભૂલો ?

 – કૃષ્ણ દવે

તમારો ‘ટેસ્ટ’માં
સુદામા ના તાંદુલ હતા
અને
હતી વિદુરની ભાજી
અમારા મેનુમાં પણ
વણથંભી વાનગીઓની વણઝાર છે.
શું ખાવું ? વિમાસણ છે.
તમને મળ્યા
દુર્યોધન, શકુની, કંસ ને શિશુપાલ
અમારી યાદીમાં પણ
અનેક છે બબાલ !
તમે
યમુનાના ધરામાં ધુબાકા માર્યા
અમે પણ ક્યારેક
‘સ્વીમીંગ પુલ’માં
ડાઈવ મારીએ છીએ.
ગોકુળનાં દૂધ અને છાશ
તમારાં મનગમતાં પીણાં હશે
અમારે પણ
અવનવાં ‘કોલ્ડ્રીંક્સ’ ની આખી કતાર છે
આમ જોઈએ તો
તમે અને અમે સરખા છીએ !
અમારી પાસે નથી,
કેવળ એક વાંસળી,
કે – નથી
તેમાં રેલાતા જીવનના સૂર.
અને એટલે જ
કદાચ શ્યામ
તમે ફક્ત તમે જ છો !
.

 – રમેશ ઠક્કર

(શાર્દૂલવિક્રીડિત)
ખાતો’તો ઈડલી અને રસભર્યા ઢોસા અને ઉત્તપા
માંહી નાખત શ્વેતરંગ ચટણી તીખી અને ઉત્તમા
ને સંભાર સમાસસંધિ સઘળા સ્વાદો ભર્યાં સાથમાં
એવા એ રસથાળના રમણનું સાધો સદા મંગલમ્

(વસંતતિલકા)
ખાજો લગાર ઈડલી ધવલી સુંવાળી
ના ભૂલશો સરસ મેંદુ વડા કદાપી
ઢોસા તમે મનપસંદ અનેક માણી
સંભાર લેજો ચટણી પણ નારિયેલી

(મંદાક્રાંતા)
સાદો ઢોસો વગર ચટણી સાવ સાદો જ લાગે
ખાવું શું એ સમજ ન પડે મોજ ના કાંઈ લાવે
એમાં જો લ્યો રસમસમ સંભાર તો સ્વાદ આવે
સાથે વાટો અડદ ચટણી કોપરાની વિકલ્પે

(શિખરિણી)
મસાલાં ઢોસો તો નજર પડતાં હોઠ મલકે
મને ભાવે એ જો પડ કડક ચોમેર સઘળે
મઘેમાં એ પોચો, નરમ કુમળો સૌમ્ય વિનયી
બટાકા ને કાંદા યુગલજન શા રાહબરથી

(અનુષ્ટુપ)
બીજો ઢોસો મૂકી દે ને હજુ છે મુજને ક્ષુધા
કહીને પાત્ર મેં આજે તમારા કરમાં ધર્યું

(શિખરિણી)
અમારા એ ઢોસા હરસમયમાં પ્રિય સરખા
સવારે ને સાંજે અતિહરખથી ખાવત બધા
વયે નાનામોટા સમ સળવળે જીભ મુખમાં
તમે જો આવો તો સરસ જમશું થાળ નવલાં

ગરમાગરમ ઢોસો મેજ પર આવી ગયો છે માટે
અહીં જ વિરમું એ જ ઈષ્ટ છે, નહીં વારું ?

 – સ્નેહલ ન. મુઝુમદાર

તો, પપ્પા, હવે ફોન મૂકું ?
તમને યે મોજ જરી આવે તે થયું મને ! STDની ડાળથી ટહૂકું…..

હૉસ્ટેલને ?…… હૉસ્ટેલ તો ફાવે છે…. જેમ કે કાંટામાં સચવાતું ફૂલ,
તોય એ તો ઊઘડે છે… રંગભર્યું મહેકે છે…. ડાળખીમાં કરે ઝૂલાઝૂલ;
ફાગણના લીલાકુંજાર કોઈ ઝાડવાનું પાન એમ થાય નહીં સૂકું……..
તો, પપ્પા, હવે ફોન મૂકું ?

મમ્મીબા જલસામાં ?…બાજુમાં ઊભી છે?….ના ના…તો વાસણ છો માંજતી
કે જો આ દીકરી યે તારાં સૌ સપનાંઓ રાત પડ્યે નીંદરમાં આંજતી
સાચવજો….. ભોળી છે…. ચિન્તાળુ….ભૂલકણી…. પાડજો ના વાંકું કે ચૂંકું…..
તો, પપ્પા, હવે ફોન મૂકું ?

શું લીધું ?…. સ્કૂટરને ?…. ભારે ઉતાવળા…. શમ્મુ તો કેતો’તો ફ્રીજ
કેવા છો જિદ્દી ?….ને હપ્તા ને વ્યાજ ?…વળી ઘર આખ્ખું ઠાલવશે ખીજ
ઝાઝી તો વાતુંનાં ગાડાં ભરાય : કહું હાઈકુમાં,……… એટલે કે ટૂંકું.
તો, પપ્પા, હવે ફોન મૂકું ?

– મનોહર ત્રિવેદી

નીરખીને જોયું તો કાન સાવ કાળો
થઈ ગઈ છે પ્રીત હવે શું કરવો ટાળો…

એની તે ચાહ વાલા રેતીના ચીતર,
ઠરીને ઠામ ક્યાંય થાયે ના ભીતર,
દઈ બેઠા દિલ પછી શું રે દાખવવું
હવે મેડી મળે કે પછી માળો…. નીરખીને જોયું તો…

ગોકુળની ગલીઓમાં એવું સૌ ઈચ્છે,
આવીને માધવ આ આંસૂડા લૂછે,
ઠેર ઠેર નોંધાવી ફરિયાદું નાથ તારી,
કે ગોવિંદને પકડી લ્યો ગમે ન્યાં ભાળો… નીરખીને જોયું તો….

ત્રિલોકે તડપાવી તાપ બહુ દીધા
આયખા બાળીને ખાખ સાવ કીધા,
ઝુરે છે શ્વાસ હજુ અટકળમાં એની
સખી ૧ કરશોમાં કોઈ આવો ચાળો…. નીરખીને જોયું તો…..

 – દિનેશ માવલ

આષાઢી સ્હાંજનાં અંબર ગાજે
અંબર ગાજે,મેઘાડમ્બર ગાજે !
—આષાઢી.

માતેલા મોરલાના ટૌ'કા બોલે,
ટૌ'કા બોલે, ધીરી ઢેલડ ડોલે:
-આષાઢી .

ગરવા ગોવાળીઆના પાવા વાગે,
પાવા વાગે,સૂતી ગોપી જાગે:
—આષાઢી .

વીરાની વાડીઓમાં અમૃત રેલે,
અમૃત રેલે, ભાભી ઝરમર ઝીલે:
—આષાઢી.

ભાભીની રાતીચોળ ચૂંદડ ભીંજે,
ચૂંદડભીંજે,ખોળે બેટો રીઝે.
—આષાઢી.

આષાઢી સાંજનાં અંબર ગાજે
અંબર ગાજે મેઘાડંબર ગાજે !

ઝવેરચંદ મેઘાણી

મારે ઘેર આવજે બે’ની ! નાની તારી ગૂંથવા વેણી.
આપણા દેશમાં નીર ખૂટ્યાં ને સળગે કાળ દુકાળ;
ફૂલ વિના, મારી બે’નડી ! તારા શોભતા નો’તા વાળ. – મારે

બાગબગીચાના રોપ નથી, બે’ની, ઊગતા મારે ઘેર;
મોગરા ડોલર જાઈ ચંબેલીની મારે માથે મ્હેર – મારે

રૂપ સુગંધી હું કાંઇ નો જાણું ! ડુંગરાનો ગોવાળ;
આવળ બાવળ આકડા કેરી કાંટ્યમાં આથડનાર – મારે

ડુંગરાની ઊંચી ટોચ ઊભેલાં રાતડાં ગુલેનાર
સાપ-વીંટ્યા પીળા કેવડા હું મારી બે’ન સાટુ વીણનાર – મારે

પહાડ તણે પેટાળ ઊગેલાં લાલ કરેણીનાં ઝાડ;
કેશૂડલાં કેરી વાંકડી કળીઓ વીણીશ છેલ્લી ડાળ – મારે

ખેતર વચ્ચે ખોઇ વાળીને ફૂલ ઝીણાં ખોળીશ;
વાગશે કાંટા, દુખશે પાની, તોયે જરીકે ન બ્હીશ. – મારે

સાંજ વેળા મારી ગાવડી ઘોળી આવીશ દોટાદોટ;
ગોંદરે ઊભીને વાટ જોતી બે’ની માંડશે ઝૂંટાઝૂંટ – મારે

મોઢડાં નો મચકોડજે, બાપુ ! જોઇ જંગલનાં ફૂલ;
મોરલીવાળાને માથડે એ તો ઓપતાં’તાં અણમૂલ – મારે

શિવભોળા, ભોળાં પારવતી, એને ભાવતાં દિવસ-રાત;
તુંય ભોળી મારી દેવડી ! તુંને શોભશે સુંદર ભાત. – મારે

ભાઇભાભી બેય ભોળાં બેસીને ગૂંથશું તારે ચૂલ;
થોડી ઘડી પે’રી રાખજે વીરનાં વીણેલ વેણી-ફૂલ !
મારે ઘેર આવજે, બે’ની લાંબી તારી ગૂંથવા વેણી !

: ઝવેરચંદ મેઘાણી

હું હમણાં આવું છું
- આ જરાક અંતર્ધ્યાન થઈને
પછી નવો અવતાર ધરીને
…………….. બસ, હમણાં આવું છું….

ટહુકા ગણી રાખજો થોડા,
સપનાં લણી રાખજો થોડાં,
દુ:ખ પણ વણી રાખજો થોડાં…
……….. થોડાં લખી રાખજો નામ-
…………થોડાં લખી રાખજો કામ-
- આ જરાક અંતર્ધ્યાન થઈને
પછી નવો અવતાર ધરીને
………… બસ, હમણાં આવું છું….

આંગણું એક રાખજો કોરું
અંતર એક રાખજો કોરું
આંસુ એક રાખજો કોરું….
…………. કોરાં લખી રાખજો સગપણ
…………. ભીનાં લખી રાખજો સાજણ
- આ જરાક અંતર્ધ્યાન થઈને
પછી નવો અવતાર ધરીને
………. બસ, હમણાં આવું છું….

– માધવ રામાનુજ

પાછલા તે પહોરની ઊડી ગઈ નિંદરા,
સરવે ઊંઘે ને અમે જાગતાં જી રે;
ઓશીકાં ઉપર બે ઓઢાડી ધાબળા,
ચૂપચાપ ભાઈબહેન ભાગતાં જી રે.

બિલ્લીપગે તે અમે ઉઘાડ્યા આગળા,
બાપુ ને બા તે શું જાણતાં જી રે !
હાથમાં તે હાથ લેઈ ભાગ્યાં ઉતાવળાં,
ખુલ્લી હવાની મોજ માણતાં જી રે.

ટાઢો તે હિમ જેવો વાય વહાલો વાયરો,
ધોળાં તે ધોળાં અજવાળિયાં જી રે;
ખેતર ને કોતરને ચાલ્યાં વટાવતાં;
ખૂંદી વળ્યાં તે આંબાવાડિયાં જી રે.

રૂપા તે રંગની રેતી વેરાયલી
પાસે વહે છે વહેણ વાંકડું જી રે;
છોડી રહેઠાણ આવું રૂપાળું મોકળું,
શાનું ગોઠે ઘર સાંકડું જી રે ?

ઊડે અદીઠ રોજ ઝાકળની ચૂંદડી,
આજ એને ઊડી જતી ખાળવી જી રે;
છેડો ઝાલીને એનો જાવું આકાશમાં,
જોવું છે કોણ એનો સાળવી જી રે !

ખોબો ભરીને વીણી શંખલાં ને છીપલાં,
આખાયે વાદળમાં વેરવાં જી રે;
ઊંચે તે આભથી લાવીને તારલા,
ધરતીને ખોળે ખંખેરવા જી રે.

સોનેરી કોરની લાવીને વાદળી,
ચંદરવા ચાર કોર બાંધશું જી રે;
એની તે હેઠ અમે રહેશું બે ભાઈબહેન,
ભાવતી રસોઈ રોજ રાંધશું જી રે.

– બાલમુકુન્દ દવે

તને ટેરવેથી SMS મોકલું ને
આંખોથી મોકલું ઈ-મેલ.

તારી હથેળીની ભાષા વાંચી દે એવું
સોફટવેર સ્પર્શોનું કેવું ?
સપનાનું ફોલ્ડર કૂંપળની જેમ હું તો
સાચવીને રાખું છું એવું.
નેટ ઉપર આખ્ખુંય ગગન છલકાય
અને ખાલીખમ પાંપણની હેલ.

આખાયે સ્ક્રીન ઉપર ઉદાસી પાથરીને
ઉઝરડા ગોઠવું છું ફાઈલમાં.
ડૂસકાંઓ ડિલીટ કરું તો ય સાલ્લાઓ
વિસ્તરતા જાય છે માઈલમાં.
ટહુકાથી ખીચોખીચ ભરેલી વેબસાઈટ
મહેંદી ને મોરલાનું સેલ.

તારી ઑફબીટ આંખ્યુએ ડિઝીટલ સપનાંનો
ઈમેલ મૂક્યો છે મારી આંખમાં.
પાંપણનો પાસવર્ડ એન્ટર કરીને હું તો
સૂરજ ઉગાડું બારસાખમાં.
દરિયો, વરસાદ, નભ, ચાંદો ને તારાની
વહેંચાતી કેવી રે ટહેલ !

તને ટેરવેથી SMS મોકલું ને
આંખોથી મોકલું ઈ-મેલ.

– ડૉ. કનૈયાલાલ ભટ્ટ

गमो मे हँसने वालो को भुलाया नही जाता,
पानी को लहरो से हटाया नही जाता,
बनने वाले बन जाते है,
अपने कहकर किसी को अपना बनाया नही जाता ।

ज़िंदगी में बार बार सहारा नही मिलता,
बार बार कोई प्यार से प्यारा नही मिलता,
है जो पास उसे संभाल के रखना,
खो कर वो फिर कभी दुबारा नही मिलता…

विश्वास करो उस शक्ति पर,जो इस सृष्टि में रहती है ,
निराकार हो कर भी हर पल ,जो दुनिया थामे रहती है ,

धरती , सूरज, चाँद -सितारे ,अपने पथ पर चलते हैं ,
सदियों से सब चलते रहते ,कभी नहीं ये मिलते हैं,
जिसके एक इशारे पर ही ,ग्रह भी चाल बदलतें हैं ,
विश्वास करो उस शक्ति पर …………………….

बसंत ऋतू या गर्मी -सर्दी ,या हो बारिश का मौसम ,
हर मौसम खुशियां दे कर , कर देता है आँखें नम,
जिसके एक इशारे पर ही , रंग बदलता है मौसम ,
विश्वास करो उस शक्ति पर ………………….

बबिता राही

दोस्ती से कीमती कोई जागीर नही होती;
दोस्ती से खूबसूर्त कोई तस्वीर नही होती;
दोस्ती यूँ तो कचा धागा है मगर;
इस धागे से मजबूत कोई ज़ंजीर नही होती!

आप को इस दिल मे

वफा का दरिया कभी

दिल पे क्या गुजरी

જગનું ગરબડિયું ગાડું આમ ચાલે,
મારા વ્હાલમ રિસાય કેમ ચાલે.
સંસારી દર્પણમાં જોયું તો રાજ,
તારો ચાંદલો ચોડ્યો છે મેં તો ભાલે.

સમયની ગરગડી સરકતી જાય,
આમ જીવતરની ચાલણ ગાડી.
એક-મેક સાથ લઈ-દઈને જીવીએ તો,
આયખાની ખીલી ઊઠે વાડી.
સમયની સરવાણી વહેતી રહે,
સાથે આપણી એ વંશ-વેલ મ્હાલે….

જીવન સંસારના સાગરમાં આપણે તો,
સગપણની નાવડીમાં બેઠા.
એક સાથ જીવશું ને એક સાથ મરશું,
કોલ એવા વચનથી એઠા.
અણસમજણના વાયરા વહી ગયા રાજ,
હવે એકલ આ પંથ મને સાલે….

લાંબા વિયોગ પછી દીઠો વ્હાલમીયો,
હરખમાં ગીત ગાઉં તાલે.
ખમ્મા વધામણે દુખણાંઓ લઉં,
મારા વ્હાલમને ચૂમ્મી લઉં ગાલે.
સપના સુલભ આ જીવનનાં ફળિયા,
ને બાથ ભરી લીધી મ્હારા વ્હાલે…

– સુલભ ધંધુકિયા

હળવેથી રોજ તમે વરસ્યા કરો છો
હવે ધોધમાર વરસો તો કેવું ?
બારી ઉઘાડીએ તો આવે અજવાળું
હવે, બારણું ઉઘાડો તો કેવું ?

ભીના અજવાળાને ઓરડામાં રાખીએ
તો વરસે તે સમણાના ઝાંપે,
ખૂણામાં સંતાડો અંધારું ચોમાસે,
તો જાગેલા દીવાથી કાંપે, -

દીવાની ઘટનાને જન્મોથી પ્રગટાવો-
હવે ખુદ તમે પ્રગટો તો કેવું ?
બારી ઉઘાડીએ તો આવે અજવાળું
હવે, બારણું ઉઘાડો તો કેવું ?

ધારો કે ફૂલ નામે ઊગે સરનામું
અને પીળી સુવાસ નામે શેરી,
ગામ એનું ધોધમાર વરસાદી ઝાપટું
ને સૂકવેલી લાગણીઓ કોરી,

ચોમાસે લાગણીઓ કેમે સુકાય નહીં,
હવે, તડકો થઈ આવો તો કેવું ?
હળવેથી રોજ તમે વરસ્યા કરો છો
હવે ધોધમાર વરસો તો કેવું ?

– ભાગ્યેશ જહા

ઝાકળના ટીપાએ ડૉરબેલ મારી ને કળીઓએ બારણાં ઉઘાડ્યાં રે લોલ,
આછા અજવાસમાં રંગો સુગંધોએ દોડીને પગલાંઓ પાડ્યાં રે લોલ.

દૂરદૂર સ્ક્રીન ઉપર ઊપસી રહી છે સ્હેજ ઉષાની લાલ લાલ લાલી રે લોલ,
લીમડાની લિફટમાંથી નીચે ઊતરીને બે’ક ખિસકોલી વૉક લેવા ચાલી રે લોલ.

બુલબુલના સ્ટેશનથી રીલે કર્યું છે એક નરસી મ્હેતાનું પરભાતિયું રે લોલ,
લીલાને સૂકા બે તરણાંમાં સુઘરીએ કેટલુંયે ઝીણું ઝીણું કાંતિયું રે લોલ.

ચાલુ ફલાઈટમાંથી ભમરાએ કોણ જાણે કેટલાયે મોબાઈલ કીધાં રે લોલ,
એવું લાગે છે જાણે આખ્ખીયે ન્યાતને ફૂલોના સરનામાં દીધાં રે લોલ.

ડાળી પર ટહુકાનાં તોરણ લટકાવીને વૃક્ષોએ આંગણાં સજાવ્યાં રે લોલ,
પાંખો પર લૉડ કરી રંગોનું સૉફટવેર રમવા પતંગિયાઓ આવ્યાં રે લોલ.

– કૃષ્ણ દવે

ઊગ્યું અનુપ પ્રભાત !
કપૂરમાં ઘૂંટેલાં સુંદર કોમલ ભીનાં ગાત !
ઊગ્યું અનુપ પ્રભાત !

વહેલી સવારે બળદો જાતા મંદ રણકતી સીમે,
ઝીણી ઝાકળની ઝરમરમાં મ્હેકે ધરતી ધીમે,
ગોરી ગાયનાં ગોરસ માંહી કેસરરંગી ભાત,
ઊગ્યું અનુપ પ્રભાત !

લીલાંસૂકાં તૃણ પર ચળકે તડકો આ રઢિયાળો,
ઢેલડ સંગે રૂમઝૂમ નીકળ્યો મોર બની છોગાળો,
આકાશે ઊડતાં પંખીની રેશમી રંગ-બિછાત,
ઊગ્યું અનુપ પ્રભાત !

વૃક્ષ પરેથી સરી પડ્યાં છે બોરસલીનાં ફૂલ,
ફરફરતું વનકન્યા કેરું શ્વેત સુગન્ધી દુકૂલ,
લળી લળી કૈં સમીર કહેતો ઝરણાંને શી વાત ?
ઊગ્યું અનુપ પ્રભાત !

કૃષ્ણઘેલી ગોપીનું મલકે શિશુ જાણે નવજાત !
ઊગ્યું અનુપ પ્રભાત !

– ઉપેન્દ્ર પંડ્યા

ક્યારની તે જોતાં’તાં વાટ એવા મોસમના
પ્હેલા વરસાદમાં જાવા દે જરી,
મા ! જાવા દે જરી.
ચારેકોર ઊભરતા હાલક હિલોળ મહીં
ઝબકોળાં થોડાંઘણાં થાવા દે જરી.
મા ! થાવા દે જરી.
કેમ આજે રે’વાશે ઘરમાં ગોંધાઈ,
કેમ બારી ને બા’ર કીધાં બન્ધ ?
ઝાલ્યો ઝલાય નહીં જીવ કેવાં કે’ણ લઈ
આવી મત્ત માટીની ગન્ધ !
ફળિયાને લીમડે ગ્હેંકતા મયૂર સંગ
મોકળે ગળે તે ગીત ગાવા દે જરી,
મા ! ગાવા દે જરી.

ચાહે ઘણુંય તોય રે’શે ના આજ કશું
તસુ એક હવે ક્યહીં કોરું,
જળે ભર્યા વાદળાંના ઝુંડ પર ઝુંડ લઈ
ઝૂક્યું અંકાશ જ્યહીં ઓરું :
ઝડીયુંની જોરદાર જામી આ રમઝટમાં
થઈએ તરબોળ એવું ના’વા દે જરી,
મા ! ના’વા દે જરી.
ક્યારની તે જોતાં’તાં વાટ એવા મોસમના
પ્હેલા વરસાદમાં જાવા દે જરી
મા ! જાવા દે જરી.

– પ્રદ્યુમ્ન તન્ના

એક વાદળી પૂછે આભ ને હું મન મૂકીને વરસું ?
પણ આભ કહે આ નીચે રહેલાઓનું શું કરશું ?

એને મન તો વાદળી એક અલ્લડ તરુણી ને
આભ એક સુંદર પણ જુવાન ભોળો શો.

બંનેના મિલન વિશે લોકો રાખે ધારણાઓ,
આવા તે મિલન મા હશે છાનુંછપનું શું ?

આભ કહે સારા માણસોનું તો શું કહેવું પણ…
પણ વાદળી કહે અદેખાની આંખ મા ખટકશું.

નિર્ણય તો બંને એ લીધો એવો છેલ્લે કે
ધારવું હોય એ ધારે એમાં આપણે છે શું ?

આપણે તો મન મૂકી એવા વરસશું
કે બધાને આપણા હર્ષાશ્રુમાં ભીંજવશું.

– આશિષ ઉપાધ્યાય

Like

પતંગિયાને પાંખ ફૂટી છે ચાલો એ કંઈ વાત કહે છે
અચરજની એક આંખ ખૂલી છે સપનું આખી રાત કહે છે.

કોઈ અમારાં કંઠે મીઠાં ગીત મૂકે છે જેમ
ફૂલ ફૂલ પર રંગ રંગની ભાત ભરે છે એમ

ઝરમરતાં ટીપાં તો આખા વાદળની સોગાત ધરે છે.
પતંગિયાને પાંખ ફૂટી છે ચાલો એ કંઈ વાત કહે છે.

ક્યાંક ખીલ્યાં છે ફૂલ હસે છે વગડો જોને આખો
ગીત ગાય છે ઝરણાં જોને પંખી ખોલે પાંખો

ચાંદલિયાની ટોળી સહુને નવતર નવતર વાત કહે છે.
અચરજની એક આંખ ખૂલી છે સપનું આખી રાત કહે છે.

– ધ્રુવ ભટ્ટ

એક જ ખેતર, એક જ ખાતર, એક પવન ને પાણી
એક જ સૂરજ, એક જ ચંદર, સમ ઋતુઓને માણી;
તોય ગુલાબ રાતો તોરો !
આ ડોલરિયો કેમ ગોરો ?

સૂરજમુખી સાવ સોનાનાં તાકે આભ છકેલાં,
રંગે કેમ માણેક સરીખાં જાસૂદ કેમ ઝૂકેલાં ?
આ કરેણ શેણે પીળી ?
આ ગોરી કેમ ચમેલી ?

ગુલાબ ગંધે શીળું શીળું, ચંપો તીણું મ્હેકે,
આમ્ર-મંજરી તીખું મ્હોરે, બદરિ ખાટું મ્હેકે;
આ ઘાસ ઘાસમાં નવલાં,
કોણે ગંધ-પૂંભડાં રોળ્યાં ?

સિંધુથી ઠેઠ આભ-અટારી ગુપચુપ ચડ્યાં’તાં વારિ
ગાજ-વીજની ધમાલ ભરી ! આજે અજબ સવારી !
કેમ વારિ ખારાં ખારાં
થઈ ગ્યાં મીઠી જલ-ધારા ?

મેં વાવેલો એક્કેક દાણો લણ્યો મેં ગાડે ગાડે,
કણ ઓરું ને મણને પામું, કો’ અઢળક ઉગાડે ?
એ તો સાહેબ ખરો કમાલી
મારો સાહેબ ખરો કમાલી

– રક્ષા દવે