કાવ્યતૃષા

આંખોમાં દરિયો થઇ છલકાવું હોય, અને સહરાની જેમ પછી બળવું પડે
પીળાપચ પરબીડિયે ખાલીપો હોય, અને સરનામું તારું ત્યાં કરવું પડે,

ડાળી છોડીને પાન ઊડે ને એમ ઊડે, તુંય મારી વૃક્ષીલી ડાળથી
ઊડેલું પાન ફરી વળગે નંઇ વૃક્ષે, ને તોય તારી વાટ જોઉં ઢાળથી

આમ તો કદીય છૂટા પડીએ નંઇ તોયે, તને ‘કેમ છે?’ કહીને રોજ મળવું પડે
અને સહરાની જેમ વળી બળવું પડે, પછી મારાથી મારે પણ ડરવું પડે

ખોબામાં હોઉં ભીના સૂરજની જેમ, અને પળમાં તું ફંગોળે આભમાં
મારા હોવાનું ફરી અવકાશે હોય, અને તારા હોવાનું ‘શુભ લાભ’માં

તારો ઉજાસ તને પાછો મળે ને, એથી બપ્પોરે મારે આથમવું પડે
અને સહરાની જેમ ફરી બળવું પડે, પછી મારાથી મારે પણ ડરવું પડે.

– રવીન્દ્ર પારેખ