વિધાતાએ દીકરી ઘડીને

વિધાતાએ દીકરી ઘડીને ત્યારે ખૂબ ખાંતે

કસબી હાથેથી એણે કરી કમાલ !

રૂપનો અંબાર કરું, મીઠપ અપાર ભરું

ખજીનો ખૂટાડી કરું ખલકને ન્યાલ.

દેવીયું કનેથી માંગી લીધો મલકાટ

અને મધરાતે માપી સીમાડા સુદૂર,

ચપટીક રજ લીધી નખેતર તણી

અને દીકરીના આંખે ભર્યાં દમકતાં નૂર.

સાકરનો લઈને સવાદ એણે દીકરીમાં

તજ ને લવિંગ વળી ભેળવ્યાં જરીક,

સૂરજનાં ધોળાં ફૂલ હાસ ને હુલાસ દીધાં

જોઈ કારવીને કીધું, હવે કાંક ઠીક.

વિધાતાએ દીકરી ઘડીને વળી જોઈ જોઈ

વારે વારે હસું હસું થાય એનું મુખ

હૈયે એને હાશ, હર માવતર કાજે ધર્યું

હર્યુંભર્યું હેત, નર્યું નીતર્યું આ સુખ.

*– મકરન્દ દવે*