કાવ્યતૃષા

દી આખ્ખો સાવરણે ફળિયું વાળ્યું, સખી !
સળીયું ભાંગીને રાત કાઢી,
ને સાહ્યબો આવ્યો નંઇ !

સાથિયો પૂરું તો એને ઉંબર લઇ જાય
અને તોરણ બાંધુ તો એને ટોડલા,
કાજળ આંજુ તો થાય અંધારા ધોર
અને વેણી ગુંથું તો પડે ફોડલા;

દી આખ્‍ખો પોપચામાં સમણું પાળ્યું સખી !
પાંપણ લૂછીને રાત કાઢી,
ને સાહ્યબો આવ્યો નંઇ !

ઓશીકે ઉતરીને આળોટી જાય
મારાં સૂના પારેવડાંની જોડલી,
નીંદરનાં વહેણ સાવ કોરાધાકોર
તરે ઓશિયાળાં આંસુની હોડલી,

દી આખ્ખો ઢોલિયામાં હૈયું ઢળ્યું, સખી !
પાંગત છોડીને રાત કાઢી,
ને સાહ્યબો આવ્યો નંઇ !

- વિનોદ જોશી