કાવ્યતૃષા

દરિયાને મન એમ કે થઈને રસ્તો ખૂબ જ દોડું,
રસ્તાને  મન એમ  થાય કે વાદળ થઈને થોભું;
એમાં ફૂલ હસે છે ઠાલું.

શ્રાવણને મન એમ કે આળસ ગ્રીષ્મબપોરે મરડું,
સૂરજ અમથો એમ  વિચારે શ્રાવણ થઈને વરસું;
એમાં ઝાકળ મલકે મીઠું.

કૂંપળને  ભમરો  થઈ   કોઈ  ભેદ  થયું   ઉકેલું,
ભમરાને  મધુબિન્દુ  થવાનું  એક જ લાગ્યું ઘેલું;
એમાં ડાળ મરકતી લીલું.

આભ વિચારે પ્હાડ  થઈને  ઘડીક ઘડી  વિસામું,
પર્વતને  સૌ  ગાંઠ  ઉકેલી આભ  મહીં  વિહરવું;
નિર્ઝર સ્મિત કરે ખળખળતું.

-મહેશ શાહ