કાવ્યતૃષા

શાંત  ઝરૂખે   વાટ   નિરખતી

રૂપની   રાણી    જોઈ     હતી

મેં  એક  શેહઝાદી  જોઈ  હતી

એની આંખનું  કાજળ  હસતુ’તું

એના હાથની મહેંદી  હસતી’તી

મોસમ      જોઈ     વિકસતુ’તું

એક  નાનું સરખું  ઉપવન  જાણે

એની   ચુપકીદી   સંગીત   હતી
એના સ્મિતમાં સો સો ગીત હતા
એને  પડછાયાની   હતી   લગન

એક  સ્વપ્નમહલ   શણગાર્યો’તો
એને  પગરવ  સાથે   પ્રીત  હતી
એણે   આંખના   આસોપાલવથી
જરા  નજરને    નીચી   રાખીને

ને  પવનની  જેમ   લહેરાતી’તી
એણે  સમયને  રોકી   રાખ્યો’તો

એ   મોજાં  જેમ    ઉછળતી’તી
કોઈ   હસીને  સામે  આવે   તો 

એના  પ્રેમમાં   ભાગીદાર   થવા
બહુ   પ્યારભર્યું     શરમાતી’તી
તેને   યૌવનની   આશિષ   હતી
એને  સર્વ   બલાઓ   દૂર  હતી
ખુદ  કુદરત   પણ  આતુર  હતી


ત્યાં સ્વપ્નાઓના  મહેલ  નથી
* * *

વર્ષો   બાદ   ફરીથી   આજે 
એ   જ   ઝરૂખો   જોયો   છે
ત્યાં ગીત નથી   સંગીત  નથી
ત્યાં પગરવ  સાથે  પ્રીત  નથી

એ    ન્હોતી    મારી    પ્રેમિકા
ને   ઉર્મિઓના   ખેલ     નથી
બહુ   સૂનું    સૂનું    લાગે  છે
બહુ  વસમું   વસમું   લાગે  છે

કે   ન્હોતી     મારી     દુલ્હન

એમ   છતાંયે   દિલને   આજે
મેં   તો    એને   માત્ર   ઝરૂખે
વાટ    નિરખતી   જોઈ   હતી
કોણ  હતી એ   નામ  હતું  શું
એ  પણ   હું   ક્યાં   જાણું  છું
વસમું     વસમું     લાગે    છે

બહુ   સૂનું   સૂનું    લાગે   છે


રચનાઃ સૈફ પાલનપુરી