કાવ્યતૃષા

આવી-આવી વગડા વીંધી વેલ્ય જો !

ઘૂઘરીએ ઘમઘમતા આવ્યા ઘોડલા;

આજ ફળી અંતરની એકલ આશ જો,

મીઠલડી માવડીએ આણાં મોકલ્યાં.

મેં જાણ્યું જે ભૂલી મુજને માત જો,

બાપુને અંતરથી છૂટી બેટડી;

ભાભલડીના ઉરનો ભાળી ભાવ જો,

બંધવડે વિસારી એની બહેનડી.

શેરડીએ વીરાનો શીળો સાદ જો,

શીળા એને ઉર શોભે સન્દેશડાં.

મીઠાં-મીઠાં મહિયર કેરાં માન જો,

મહિયરનાં મારગડા મનને મીઠડા.

સાસુજી ! આપોને અમને શીખ જો,

ભાવભર્યાં એ ભાંડરડાંને ભેટવા;

જોશું-જોશું વહાલેરી વનવાટ જો,

જોશું રે ! મહિયરનાં જૂનાં ઝાડવાં.

જોશું-જોશું દાદાનો દરબાર જો,

કાળજડે રમતાં એ ગઢનાં કાંગરા;

વીરાજીના રાઢિયાળા રણવાસ જો,

ખેલણમાં ખૂંદેલા એના આંગણાં.

મીઠો વરસે માવલડીનો મેહ જો,

નહાશું એના ઝરમર ઝરતાં નીરમાં.

ત્યજશું ઊંડો અંતરનો પરિતાપ જો,

શીતળતાની ભરશું હેલ શરીરમાં.

સામો મળશે સાહેલીનો સાથ જો,

આંખલડીના આંસુ આદર આપતાં;

વાતલડીનો વધતો વેગ વિશાળ જો,

મીઠા કૈંક મનોરથ મનમાં મહાલતા.

વસમી લાગે ભવની લાંબી વાટ જો,

મહિયરને મારગડે શીળી છાંયડી;

પળપળ પીવાં કૈંક જગતનાં ઝેર જો;

માડીનાં કરમાંય સજીવન સોગઠી.

·         દામોદર બોટાદકર