કાવ્યતૃષા

આકાશે ઉડતા પંખીને જોઇ, 
મારા સપનાને હુ રે ઉડાવતી. 

ઉછળતા સાગર જેમ સપના ઉછળતા, 
તેને બાન્ધવા ન દોરી કે રાશ હતી. 

દુરસુદૂર ઘણી સફરો યે કરતી
મનડાની નાવ એમ તરતી હતી.

કુદરતની કારીગરી કોઇ નથી જાણતુ,
પંખ કપાવાની ઘડી આ હતી.

વેદનાને સથવારે ઢગલો થઇ ઢળી પડી!
હવે, ના કોઇ પંખી દરિયો કે નાવડી હતી.

“તૃષા” ની તરસ ખારા દરિયાથી ના છિપાઇ,
ફરી, મીઠડા સરવર કાંઠે મઢુલી કરી.
-પંડ્યા દક્ષા ( તૃષા )