કાવ્યતૃષા

માડી મ્હારી ત્હારા વિનાની સૂની સંસાર વાડી

માળી વિનાની જેમ પડેલી એક પુરાતન ક્યારી

ઊર્મિ તણો કો છોડ ઊગે પણ જળસિંચનની ખામી

સ્નેહના ખાતર વિણ ફૂટે ક્યાં ? એકે અંકુર ડાળી

ચિર આનંદે કોઈ ખીલે ત્યાં આવે વંટોળ ભારી

કંઈ કષ્ટોનાં તાપ જ ભારી સૂકવે કાયા મ્હારી

લેખ હશે ત્યારે ત્હારી છાંયે આવીશ માડી દોડી

પંચમ સૂરે ત્યારે ગાશે મુજ મનની એકતારી

મારે માથે પંપાળજે કર, ત્હારો પાલવ ઢાળી

કોઈ જુએ ના એમ જ લેજે પ્રેમની ચુમી છાની

- રમેશ પટેલ ‘પ્રેમોર્મિ’