કાવ્યતૃષા

ઓચિંતુ કોઇ મને રસ્તે મળે ને

કદી ધીરેથી પૂછે કે કેમ છે ?

આપણે તો કહીએ કે દરિયા શી મોજમાં

ને ઉપથી કુદરતની રહેમ છે.

ફાટેલા ખીસ્સાની આડમાં મૂકી છે અમે

છલકાતી મલકાતી મોજ;

એકલો ઊભું ને તોયે મેળામાં હોઉં એવું

લાગ્યા કરે છે મને રોજ,

તળું વસાય નહીં એવડી પટારીમાં

આપણો ખજાનો હેમખેમ છે….

આંખોમાં પાણી તો આવે ને જાય

નથી ભીતર ભીનાશ થતી ઓછી;

વધઘટનો કાંઠાઓ રાખે હિસાબ

નથી પરવા સમંદરને હોતી,

સૂરજ તો ઊગે ને આથમી યે જાય

મારી ઊપર આકાશ એમનેમ છે….

 – ધ્રુવ ભટ્ટ્