કાવ્યતૃષા

એ સોળ વરસની છોરી,

સરવરિયેથી જલને ભરતી તોયે એની મટકી રહેતી કોરી.

એ સોળ વરસની છોરી…

ગગનભર્યા ઘનશ્યામ અષાઢી વાદળ કેરું એ તો અંજન આંજે,

મઘમઘ મ્હેક્યાં ડોલરનાં કૈં ફૂલ સરીખા ગાલે ખંજન રાખે;

જેની હલકે માયા ઢળકે એવી છાયા ઢાળે નેણ બિલોરી.

એ સોળ વરસની છોરી

મહી વલોવે રણકે સોનલ કંકણ જેના મલકે મીઠા સૂર,

ગોરાં ગોરાં ચરણે એનાં ઘૂઘરિયાળાં રૂપનાં નૂપુર;

કંઠ સુહાગે સાગરનાં મધુ મોતી રમતાં બાંધ્યાં રેશમ -દોરી.

એ સોળ વરસની છોરી…

એનાં પગલે પગલે પ્રકટે ધરતી-ધૂળમાં કંકુની શી રેલ,

એનાં શ્વાસે શ્વાસે ફૂટે ઘૂમરાતા આ વાયરામાં વેલ;

એના બિડ્યા હોઠ મહીં તો આગ ભરેલા ફાગણ ગાતો હોરી;

એ સોળ વરસની છોરી

– પ્રિયકાંત મણિયાર