કાવ્યતૃષા

તારો મધમીઠો મહિમા તને કેમ વિસારું મા?

પા પા પગલી તેં શીખવાડી આંગળીએ વળગાડી

આગળ પાછળ હરતા ફરતા વ્હાલથી રહે જમાડી

મા, તું કદીય થાકતી ના

ભૂલ કરીને તારે ખોળે માથું મૂકી રડાતું

તારી આંખનું મૂંગૂં આંસુ કહેવાનું કહી જાતું

કોઈને કેમ સમજાવું આ?

દૂર હોય કે હોય પાસમાં હોય દેશ પરદેશ

અમૃત ઝરતી આંખ્ડી તારી આવતી યાદ હંમેશ

ઠોકર ખાઉં તો કહે: ‘ખમ્મા!’

આંગળી તોડી ઊડતાં શીખવ્યું આભ પડે ત્યાં નાનું

‘આવજે’ કહેવા અટક્યો ત્યારનું મુખ સંભારું માનું

મુખથી કદી કહે ના: જા

રાત પડે તું નભતારક થઈ મુજને રહેતી જોઈ

આંખનું આંસુ પવન પાલવે મા, તું લેતી લ્હોઈ

તારા હાતને જાણું મા કહી દઉં: આ તો મારી મા

હાથ ફરી માથે ફેરવવા મા, તું આવી જા

- તુષાર શુક્લ