કાવ્યતૃષા

આંખડી છેડે સરગમ, હૃદય તાલ દે,

અંતરો ગાય પંચમના સૂરે ગઝલ;

દર્દ અંગડાઇ લે, પ્રેમ ઝૂમી ઊઠે,

રૂપ ઝણકાવે પાયલ ને સ્ફુરે ગઝલ.

દ્રશ્ય સર્જાય મોંઘું મિલનનું અને

સાથિયા ચાંદ-સૂરજના પૂરે ગઝલ;

દોર ગોઝારો જામે વિરહનો અને

રાતના ઘોર સન્નાટે ઝૂરે ગઝલ.

ઊર્મિઓને કશું ક્યાંય બંધન નથી,

લાગણી મુક્ત છે સ્થળ અને કાળથી;

બુલબુલોએ રચી ગુલશનોમાં અને

આમ્ર-કુંજોમાં ગાઇ મયૂરે ગઝલ.

બે ધડકતા દિલોની કહાણી બને,

રંગ ભીની કરુણાની લ્હાણી બને,

પ્રેમ ને રૂપની દિવ્ય વાણી બને,

તો જ પહોંચી શકે દૂર દૂરે ગઝલ.

દેહના કોડિયે, પ્રાણની વાટને,

લોહીમાં ભીંજવીને જો બાળી શકો,

તો જ પ્રગટી શકે દર્દની મહેફિલે,

દિલને રોશન કરે એવું નૂરે ગઝલ.

જન્મ-મૃત્યુ છે, મત્લા ને મકતા ઉભય,

શ્વાસના કાફિયા, જિંદગીનો વિષય;

રંગ લૌકિક છે પણ અલૌકિક લય ,

ગાય છે ‘શુન્ય’ ખુદની હજૂરે ગઝલ.

– શૂન્ય પાલનપૂરી